ز روز گذر کردن اندیشه کن پرستیدن دادگر پیشه کن به نیکی گرای و میازار کس ره رستگاری همین است و بس
فردوسی
چنین است رسم سرای فریب گهی بر فراز و گهی بر نشیب یکی را برآرد به چرخ بلند یکی را کند خوار و زار و نژند